Kelsos

Με αφορμή της δηλώσεις του προκαθήμενου της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά την επίσκεψη του στο Βατικανό αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο σχολιασμού των λεγομένων του. Ξεκινώντας ο κ. Χριστόδουλος είπε: «Εδώ ήλθαμε κι εμείς από την Αποστολική Παύλεια Εκκλησία της Ελλάδος, κομίζοντες κλάδον ελαίας... Ήλθαμε να προσφέρουμε και να λάβουμε χείρα συνεργασίας για κοινή δράση σε μια Ευρώπη ευδαιμονισμού και ιδεολογικών αδιεξόδων, ηθικών διλημμάτων και έλλειψης πνευματικού προσανατολισμού, για την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας και την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου της εποχής μας. Σίγουρα η κοινή δράση στην οποία τελευταία ελπίζουν όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι αποτέλεσμα της απαξίωσης που δέχονται γενικά οι θρησκείες οι οποίες όσο και να προσπαθούν αδυνατούν να γεμίσουν τα ιδεολογικά αδιέξοδα των ανθρώπων. Η θρησκεία δεν μπορεί να καταπολεμήσει την κοινωνική αδικία, η ορθόδοξη εκκλησία δε την προάγει με διάφορους τρόπους, όπως την καταλήστευση κρατικών πόρων, την αφαίρεση πε

Σε συνάντηση παλαιών συμμαθητών στην οποία παραβρέθηκα πρόσφατα, είχαμε συζήτηση με ένα παλιό φίλο, ο οποίος είναι γιος ιερέα, για το τι έκανε ο καθένας μας τα χρόνια που είχαμε να τα πούμε, ήταν από την πρώτη λυκείου που άλλαξα σχολείο, κάπου στα τέσσερα και μισό έτη. Έμαθα λοιπόν ότι είχε περάσει ως Επαγγελματίας Οπλίτης στην αεροπορία αρχικά, αλλά τελικά αποφάσισε να μην πάει. Σύμφωνα δε με τα λεγόμενα του δεν πήγε καν για να περάσει από τα αθλήματα και τις ψυχοτεχνικές εξετάσεις, μιας και χρησιμοποιήθηκε ως μέσο κάποιος δεσπότης ή υψηλόβαθμος κληρικός. Γνωρίζω εδώ και καιρό ότι οι εξετάσεις για να γίνει κάποιος ΕΠ.ΟΠ. δεν είναι καθόλου αξιοκρατικές μιας και οι διασυνδέσεις κάποιου παίζουν απαραίτητα ρόλο για το εάν τελικά θα καταφέρει να είναι στη λίστα των επιτυχόντων. Στρατιωτικοί και πολιτικοί είναι τα προτιμώμενα συνήθως άτομα που χρησιμοποιούνται για μεσολάβηση και προώθηση επιλεγμένων ανθρώπων, με τους πολιτικούς να έχουν περισσότερη δύναμη των στρατιωτικών για να προωθήσουν

Πριν από 10 μήνες περίπου, την παρασκευή πριν τις αποκριές του 2006, είχα πέσει θύμα ληστείας 4 τα ξημερώματα, καθώς γυρνούσα σπίτι, το πώς και γιατί δεν έχει πλέον σημασία, αυτό που έχει σημασία και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν οι ερωτήσεις των αστυνομικών για την εθνικότητα των δραστών. Αν θυμάμαι καλά ήταν 4 της ασφάλειας και άλλοι 4 που ήρθαν με το τζιπ. Ένας-ένας λοιπόν χωρίς εξαίρεση και οι 8 με ρώτησαν αν οι δράστες ήταν Αλβανοί. Οι αστυνομικοί ήταν μαζεμένοι σε μια ακτίνα 2 μέτρων όμως χρειάστηκε να επαναλάβω 8 φορές πως οι δράστες ήταν Έλληνες. Πριν κάποια χρόνια πάλι που έγινε διάρρηξη στο σπίτι της θείας μου στην Αθήνα, οι αρχές πάλι έλεγαν ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ο δράστης, ο οποίος σύμφωνα με αυτούς ήταν αλλοδαπός και δε αλβανικής εθνικότητας. Αυτό που ανακάλυψαν μετά από έρευνα ήταν ότι ο δράστης ήταν Έλληνας. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όμως είναι το εξής. Γιατί κάθε φορά που κάποιος πέφτει θύμα ληστείας, η εγκληματικής πράξης, ο βασικός ύποπτος θα πρέπει