Kelsos

Η αλήθεια είναι, πως η έμπνευση γι αυτό το post μου ήρθε καθώς κοιμόμουν. Είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που θυμάμαι κάποιο όνειρο που έβλεπα, αφού ξύπνησα το πρωί. Η ιστορία πάει κάπως έτσι, είμαι σε μια έκθεση ζωγραφικής, το πώς και που δεν έχει σημασία, αυτού που μετρά είναι η εντύπωση που μου αφήνει η θεματολογία που έχουν οι πίνακες. Σχεδόν όλοι έχουν εικόνες καταστροφής, φωτιά, πόνο, κάποια μάλιστα ίσως να μοιάζουν με την εικόνα τις κόλασης που περνά η θρησκευτική φαντασία και με ανθρώπους να υποφέρουν. Αργότερα, και αφού έχω επιστρέψει στο σπίτι, στο χωριό μου, μιλάω με κάποιο πρόσωπο της οικογένειας μου, έχοντας στο μυαλό τα σατυρικά λόγια του George Carlin , αυτά που χρησιμοποιεί ο Richard Dawkins στην αρχή του 8 ου κεφαλαίου του “ The God Delusion ”. «Η θρησκεία έχει στην πραγματικότητα πείσει τους ανθρώπους ότι υπάρχει ένας αόρατος άνθρωπος – που ζει στον ουρανό – ο οποίος βλέπει οτιδήποτε κάνεις, κάθε λεπτό, κάθε μέρας. Και ο αόρατος άνθρωπος έχει μια ειδική λίστα

Είναι αρκετές οι φορές που έχω ανοίξει συζητήσεις πάνω σε θέματα που αγγίζουν το υπερφυσικό με την οικογένεια μου, το συμπέρασμα, που τείνει να μεγαλώνει κάθε φορά είναι ότι μάλλον είμαι από τα λίγα μέλη αυτής της οικογένειας, που είναι αρκετά σκεπτικό σε οτιδήποτε εμπεριέχει κάποιο μεταφυσικό παράγοντα. Πόσες φορές έχω ακούσει για μαγεία, για θαύματα, για προσωπικές εμπειρίες, όλα με τον υπερφυσικό παράγοντα εξ’ ορισμού και καμία προσπάθεια για λογική εξήγηση, άσχετα αν στο πλήθος των περιπτώσεων αυτή είναι εφικτή. Φαίνεται ότι ο κόπος για να σκεφτεί κάποιος μια λογική εξήγηση είναι αρκετός γι αυτό και η επανάπαυση στον υπερφυσικό παράγοντα. Αρχικά στην συζήτηση μου, ως επιχείρημα για το πώς ο άνθρωπος τείνει να βλέπει το υπερφυσικό ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει ήταν το παράδειγμα, όπου σκέφτεσαι έναν άνθρωπο και τυχαίνει να σε παίρνει τηλέφωνο λίγο μετά. Σαφώς η απάντηση που έλαβα είναι ότι αυτό είναι «τηλεπάθεια», βέβαια σαφώς αυτή δεν είναι η σωστή εξήγηση αλλά δείχνει με ακρίβ