Τυχαίες Σκέψεις Εν μέσω του ονείρου
Η αλήθεια είναι, πως η έμπνευση γι αυτό το post μου ήρθε καθώς κοιμόμουν. Είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που θυμάμαι κάποιο όνειρο που έβλεπα, αφού ξύπνησα το πρωί. Η ιστορία πάει κάπως έτσι, είμαι σε μια έκθεση ζωγραφικής, το πώς και που δεν έχει σημασία, αυτού που μετρά είναι η εντύπωση που μου αφήνει η θεματολογία που έχουν οι πίνακες. Σχεδόν όλοι έχουν εικόνες καταστροφής, φωτιά, πόνο, κάποια μάλιστα ίσως να μοιάζουν με την εικόνα τις κόλασης που περνά η θρησκευτική φαντασία και με ανθρώπους να υποφέρουν.
Αργότερα, και αφού έχω επιστρέψει στο σπίτι, στο χωριό μου, μιλάω με κάποιο πρόσωπο της οικογένειας μου, έχοντας στο μυαλό τα σατυρικά λόγια του George Carlin, αυτά που χρησιμοποιεί ο Richard Dawkins στην αρχή του 8ου κεφαλαίου του “The God Delusion”. «Η θρησκεία έχει στην πραγματικότητα πείσει τους ανθρώπους ότι υπάρχει ένας αόρατος άνθρωπος – που ζει στον ουρανό – ο οποίος βλέπει οτιδήποτε κάνεις, κάθε λεπτό, κάθε μέρας. Και ο αόρατος άνθρωπος έχει μια ειδική λίστα από δέκα πράγματα τα οποία δεν θέλει να κάνεις. Κι αν κάνεις οποιοδήποτε από αυτά τα δέκα πράγματα, έχει ένα ειδικό μέρος, γεμάτο από φωτιά και καπνό και κάψιμο και βασανισμό και αγωνία, όπου θα σε στείλει να ζήσεις και να υποφέρεις και να καίγεσαι και να πνίγεσαι και να ουρλιάζεις και να κλαις αιωνίως, μέχρι το τέλος του χρόνου… Αλλά Σε αγαπάει!»
Και αμέσως μετά έρχεται στο μυαλό μου, εικόνα του πατέρα που αγαπάει τα παιδιά του, καθώς και το πόσο δεν ταιριάζει σε αυτή καθόλου η διεστραμμένη εικόνα του σαδιστή «θεού-πατέρα» η οποία θέλουν να μας παρουσιάσουν. Ένας πατέρας, που αγαπάει το παιδί του, το συγχωρεί κι αν θεωρεί ότι αυτό έχει πάρει τον κακό δρόμο, το συμβουλεύει και προσπαθεί να το καθοδηγήσει πίσω στο σωστό δρόμο.
Αυτό που δεν θα έκανε ένας πατέρας, που αγαπά το παιδί του, θα ήταν να το τιμωρεί για κάποιο από τα λάθη του για την υπόλοιπη ζωή του, ιδιαίτερα όταν είναι φιλεύσπλαχνος και πανάγαθος, και γνωρίζει ότι το παιδί του είναι επιρρεπής σε λάθη. Και σίγουρα κανείς πατέρας που αγαπά το παιδί του, δεν θα ήθελε να το βλέπει να βασανίζεται και να πονά συνεχώς, ακόμα περισσότερα μάλιστα αν αυτό ήταν μια ολόκληρη αιωνιότητα…
Σχόλια
αυτα μου φαινονται σαν τα πιο υποκριτικα αλλοθι για να δικαιολογηθουν,προσωρινα,οι δυστυχως υπαρκτες και φυσικα ανεπιτρεπτες ανθρωπινες επιθυμιες.
το target group πρεπει να ειναι ευχαριστημενο για να σε στηριζει..
ολοι γεννηθηκαμε αμαρτωλοι και αυτο ηταν το λαθος μας.ομως το γραναζι πρεπει να γυριζει και ενα αναμενο κερι ισουτε με προσωρινη απαλλαγη καθηκοντος απο την ζωη.ενα βημα πιο κοντα στην "ευδαιμονια" του θανατου.
ας αυτοκτονησουμε!!
(να γλυτωσουμε και τα εξοδα)
Το προπατορηκό αμάρτημα που ανέφερε ο so called είναι ένας ακόμα τρόπος επιβολής μέσω των τύψεων.
-Simon @ atheoi.ORG
ΥΓ Σε πρόσθεσα στο blogroll μου.