Εκκλησία ΕΠΕ
Αναδημοσίευση από του άρθρου του Ιού ============================================== "Θεία... αλισβερίσια" («Εθνος» 16.12.07) Με τον Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη να δίνει την τελευταία μάχη του η Εκκλησία της Ελλάδος γιόρτασε κάπως πρόωρα τα δεκάχρονα της πανηγυρικής ανάδειξής της στο κέντρο της δημόσιας ζωής του τόπου. Αρκεί να συγκρίνει κανείς την κάλυψη της αρχιεπισκοπικής εκλογής του 1998 με την τρέχουσα διαδοχολογία, για να διαπιστώσει τη μεταβολή που έχει συντελεστεί. Αν πριν από 10 χρόνια το ζητούμενο ήταν η «ανανέωση» απλώς της κεφαλής της Εκκλησίας, σήμερα ο ρόλος του μελλοντικού αρχιεπισκόπου ως «εθνάρχη» (και ηγέτη ενός άτυπου εθνικιστικού-φονταμενταλιστικού παρακράτους) θεωρείται δεδομένος από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Ο Χριστόδουλος φυσικά δεν έπεσε απ' τον ουρανό. Ηρθε να καλύψει το φαντασιακό κενό ενός «στρατηλάτη βασιλιά», μετά τον εκφυλισμό και την κατάργηση της μοναρχίας. Για πολλούς Ελληνες υπήρξε το υποκατάστατο ενός κληρονομικού, ανεξέλε