Kelsos

Στις 20 Ιουνίου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά, στο θέατρο γης στη Θεσσαλονίκη, σε μια εκδήλωση που εντασσόταν στον κύκλο εκδηλώσεων του ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) και της Θεραπευτικής Κοινότητας «Ιθάκη», που πραγματοποιούνταν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών, το γνωστό ιαπωνικό συγκρότημα κρουστών Yamato. Οι Yamato ιδρύθηκαν από τον Masa Ogawa το 1993 στη Nara, “τη γη των Yamato”, η οποία λέγεται ότι είναι το μέρος όπου γεννήθηκε η Ιαπωνική κουλτούρα. Αυτή τη στιγμή έχουν ως έδρα το χωριό Asuka, της επαρχίας Nara και ταξιδεύουν στον κόσμο με τα παραδοσιακά ιαπωνικά τύμπανα Wadaiko. Βάζουν την ψυχή τους σ' αυτά τα ασυνήθιστα όργανα, των οποίων ο ήχος εξάπτει τις καρδιές των ανθρώπων παντού, και οι παραστάσεις τους είναι εμποτισμένες με την ιδέα ότι ο χτύπος των τυμπάνων, όπως ο χτύπος της καρδιάς, είναι ο ίδιος ο παλμός της ζωής. Από την ίδρυση τους, οι Yamato έχουν παίξει για περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, δίνοντας περισσ

Τις τελευταίες μέρες σε κάποιο από τα φόρουμ που παρακολουθώ ξεκίνησε συζήτηση με το θέμα της λογοκρισίας στην έκθεση ART ATHINA, δεν ήταν λίγοι μάλιστα εκείνη που έσπευσαν να υποστηρίξουν την πράξη. Πολλοί μίλησαν για μέτρα στην τέχνη όταν αφορά σύμβολα, έθνη και θρησκεία. Άλλοι υποστήριξαν ότι δεν θα πρέπει κανείς να δείχνει στα σεβασμό στα πιστεύω των άλλων ακόμα κι αν είναι αντίθετος με αυτά, η ακόμα ότι η καλλιτέχνης θα έπρεπε να αυτολογοκριθεί, για να μην προσβάλλει τις πεποιθήσεις μεγάλης μερίδας Ελλήνων. Πολλοί βέβαια μίλησαν για το ίδιο το έργο υποστηρίζοντας πως δεν είναι τέχνη και φέρνοντας αρκετά, μάλλον άτοπα παραδείγματα. Θέλω να πω, πως το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι αν είναι καλή ή κακή τέχνη τον εν λόγω δημιούργημα αλλά η προσπάθεια λογοκρισίας ενός έργου σε μία κατά τα άλλα δημοκρατική και φιλελεύθερη χώρα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι δεν τίθεται θέμα λογοκρισίας, ή καταπάτησης στοιχειωδών ελευθεριών, όμως αν λάβουμε υπόψιν τη σύλληψη τότε καταλαβαίνουμε πόσο άτοπος είνα

Σήμερα ήταν ημέρα επίσκεψης σε βιβλιοπωλεία. Ξεκίνησα έχοντας στο νου δύο βιβλία, το " The God Delusion " του Richard Dawkins καθώς και το " The End Of Faith " του Sam Harris. Το πρώτο οφείλω να ομολογήσω ότι το βρήκα με αρκετή ευκολία, υπήρχε μάλιστα σε δύο εκδόσεις μία μεγάλη με μαύρο εξώφυλλο και μία μικρότερη με λευκό, προτίμησα τη δεύτερη κυρίως λόγο κόστους, μιας και το περιεχόμενο είναι το ίδιο. Εφόσον στο αρχικό βιβλιοπωλείο που επισκέφτηκα δεν μπόρεσα να βρω το δεύτερο βιβλίο που είχα υπόψιν μου αρχικά, αγόρασα τελικά ακόμα ένα βιβλίο που είχα κατά νου, το " Θρησκεία κατά Τέχνης " του Σταύρου Τσακυράκη. Τέλος μετά από σύντομη αναζήτηση σε διάφορα βιβλιοπωλεία για το "The End Of Faith" κατέληξα να αγοράσω ακόμη ένα βιβλίο που είχα υπόψιν, το " Ασκήσεις Φιλελευθερισμ0ύ " του Πάσχου Μανδραβέλη. Ευχηθείτε μου λοιπόν καλή ανάγνωση...

« Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του »(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992) « Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας …» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007) Από την ηλικία των οκτώ ετών , η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Γ ια τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον