Περί Εκλογών

Δυστυχώς έχω ελαττώσει το blogging το τελευταίο διάστημα μιας και είναι περίοδος εξεταστικής, οπότε προσπαθώ να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα μαθήματα, καθώς και να περάσω όσα περισσότερα δυνατόν.

Αν και έχει περάσει μια σχεδόν εβδομάδα από την ημέρα τον εκλογών, θα ήθελα να εκφράσω τις εντυπώσεις τις οποίες μου άφησε. Αρχικά οφείλω να ομολογήσω ότι βρήκα αρκετά λυπηρό το γεγονός ότι το ποσοστό της αποχής ξεπέρασε το 25%, το οποίο είναι ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό αποχής.

Γενικά οφείλω να ομολογήσω ότι βρίσκω αρκετά θετικό ότι η νέα βουλή είναι πεντακομματική καθώς και ότι τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων μειώθηκαν, αν και δεν μπορώ να δω με καλό μάτι την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή, οι λόγοι είναι αρκετοί βέβαια και νομίζω ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων τους γνωρίζει, οι άλλοι απλός τείνουν να εθελοτυφλούν επί του θέματος.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν πρώτη φορά που άσκησα το εκλογικό μου δικαίωμα σε βουλευτικές εκλογές, αν και η πρώτη μου επαφή με την κάλπη ήταν στην προηγούμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Αυτή τη όμως φορά είδα πράγματα τα οποία δεν τα είχα δει, και ούτε μπορούσα να τα δω στις δημοτικές.

Διαπίστωσα μετά λύπης ότι τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζει πολύς κόσμος είναι καθαρά προσοδοθυρικά και έχουν ως κύριο άξονα το προσωπικό όφελος και το βόλεμα. Έχουν την εικόνα του βουλευτή-βολευτή και θεωρούν ότι η ψήφος θα πρέπει να είναι απαραίτητα σε υποψήφιο κόμματος το οποίο θα μπει στη βουλή, ώστε να μπορούν να του πούνε «εγώ σε ψήφισα τώρα σειρά σου να με βοηθήσεις».

Ένα άλλο άκρος ενοχλητικό φαινόμενο είναι οπαδική συμπεριφορά από ψηφοφόρους ιδιαιτέρως των δυο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι αρνούνται να δουν τα λάθη των κομμάτων που υποστηρίζουν, κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως υπεύθυνους για κάθε τι και ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους, ακόμα κι εκεί που είναι ξεκάθαρο ότι ο κύριος υπεύθυνος είναι η παράταξη που υποστηρίζουν.

Επίσης με ενόχλησε η αντιμετώπιση της ίδιας μου της οικογένειας, πάνω σε πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Από τη στιγμή που μου είπαν περί «υποχρεώσεως» ως το προς τι θα ψηφίσω, καθώς και «συνεννόησης» του ποίον θα πρέπει να ψηφίσω, τους ξεκαθάρισα ότι θα κρίνω και θα ψηφίσω ότι θεωρώ ότι με εκφράζει. Βέβαια προσπάθησαν να με μεταπείσουν κατά την πορεία, χωρίς όμως επιχειρήματα και με βάση μια λογική η οποία είναι ξένη προς τις αντιλήψεις μου και γενικά την απεχθάνομαι.

Και βέβαια μια σύσταση ήταν να μην αναφέρω στον πατέρα μου, το αυτονόητο, ότι ψήφισα αυτό που έκρινα ορθό. Και αλήθεια δεν έτυχε να το συζητήσουμε αλλά νομίζω ότι μια τέτοια περίπτωση δεν θα είχε καλή κατάληξη…

Τέλος μια παρατήρηση από διάφορες συζητήσεις, παλαιότερα και τώρα, ακόμη και μέσα στην οικογένεια μου, είναι ότι υπάρχει μια γενική απέχθεια προς την ενασχόληση με τα κοινά, και γενικά με πράγματα που μας αφορούν άμεσα. Για κάποιο λόγο, πολύς κόσμος έχει φτάσει να πιστεύει ότι πρέπει να ασχολούμαστε με τα θέματα αυτά, μόνο μια φορά κάθε τετραετία, όταν καλούμαστε στις κάλπες.