Μερικές σκέψεις...

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τι έχει πάει λάθος με αυτή τη χώρα. Από τη μια έχουμε μια διεφθαρμένη και όπως δείχνουν τα πράγματα ανίκανη κυβέρνηση, από την άλλη μια ουσιαστικά ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Στο μεγαλύτερο φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρα διαπιστώνω ένα οπορτουνισμό, ένα ενδιαφέρον μόνο για να αποκτήσουν εξουσία χωρίς ενδιαφέρον, για τα χιλιάδες προβλήματα που βασανίζουν πραγματικά αυτό τον τόπο. Από την άλλη είναι η παντελής αδιαφορία του μέσου έλληνα πολίτη-ψηφοφόρου.

Από την άλλη μια εκκλησία, που συνεχίζει στον 21ο αιώνα να πάει χέρι-χέρι με το κράτος, να διαπλέκεται μαζί του, να αποκομίζει μεγάλο αριθμό προνομίων σε βάρος των πολιτών σε πληθώρα περιπτώσεων, να επεμβαίνει στο έργο της δικαιοσύνης, να αποκομίζει τεράστια χρηματικά ποσά, εκτάσεις και γενικά να αυξάνει με κάθε τρόπο την περιουσία της. Να φροντίζει δήθεν για τις «μεταφυσικές» ανάγκες των ανθρώπων, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα να ικανοποίει κοσμικές ανάγκες των μελών της. Να δείχνει πως το μόνο για το οποίο πραγματικά ενδιαφέρεται είναι η επέκταση του πλούτου της, και να αδιαφορεί για τους ίδιους τους ανθρώπους, τους οποίους υποτίθεται ότι βοηθά.

Επιπλέον έχουμε κάθε είδους φασιστοειδή να αποθρασύνονται σε τέτοιο βαθμό που να απειλούν ζωές ανθρώπων, να τρομοκρατούν, να επιτίθενται και να ασκούν βία, σε κάθε άνθρωπο που είτε είναι διαφορετικός, είτε έχει διαφορετική ιδεολογική τοποθέτηση. Από την άλλη είναι πράγματι εξοργιστικό ότι η πολιτεία ή αδιαφορεί για αυτά τα φαινόμενα είτε ηθελημένα τα συγκαλύπτει. Δυστυχώς στην πραγματικότητα η ελληνική κοινωνία αν και επανειλημμένα έχει αποποιηθεί πράξεις μίσους και ρατσισμού δείχνει να χορεύει με αυτά επικίνδυνα κοντά.

Βλέποντας αυτά και γενικά τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, βλέποντας πόσο τραγική έχει γίνει σε κάποιες περιπτώσεις η καθημερινότητα, ανησυχώ για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε μια χειρότερη κατάσταση.