Διάφορες Σκέψεις

Είναι αρκετές οι φορές που έχω ανοίξει συζητήσεις πάνω σε θέματα που αγγίζουν το υπερφυσικό με την οικογένεια μου, το συμπέρασμα, που τείνει να μεγαλώνει κάθε φορά είναι ότι μάλλον είμαι από τα λίγα μέλη αυτής της οικογένειας, που είναι αρκετά σκεπτικό σε οτιδήποτε εμπεριέχει κάποιο μεταφυσικό παράγοντα.

Πόσες φορές έχω ακούσει για μαγεία, για θαύματα, για προσωπικές εμπειρίες, όλα με τον υπερφυσικό παράγοντα εξ’ ορισμού και καμία προσπάθεια για λογική εξήγηση, άσχετα αν στο πλήθος των περιπτώσεων αυτή είναι εφικτή. Φαίνεται ότι ο κόπος για να σκεφτεί κάποιος μια λογική εξήγηση είναι αρκετός γι αυτό και η επανάπαυση στον υπερφυσικό παράγοντα.

Αρχικά στην συζήτηση μου, ως επιχείρημα για το πώς ο άνθρωπος τείνει να βλέπει το υπερφυσικό ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει ήταν το παράδειγμα, όπου σκέφτεσαι έναν άνθρωπο και τυχαίνει να σε παίρνει τηλέφωνο λίγο μετά. Σαφώς η απάντηση που έλαβα είναι ότι αυτό είναι «τηλεπάθεια», βέβαια σαφώς αυτή δεν είναι η σωστή εξήγηση αλλά δείχνει με ακρίβεια πως εισέρχεται πάντα, και χωρίς αρκετή σκέψη ο υπερφυσικός παράγοντας.

Βέβαια η λύση είναι απλή και λογική, με χρήση της στατιστικής. Γιατί τείνουμε να ξεχνάμε στην περίπτωση αυτή να προσθέσουμε στο σύνολο, τις φορές που έχει τύχει να σκεφτούμε το εν λόγω άτομο και να μην μας τηλεφωνήσει, ή ακόμη τις περιπτώσεις που μας έχει τηλεφωνήσει χωρίς να το σκεφτούμε.

Άλλο ένα θέμα είναι αυτό της προσωπικής εμπειρίας ως απόδειξης, σε πρόσφατη συζήτηση άκουσα το εξωφρενικό ότι η προσωπική εμπειρία είναι αδιάψευστη απόδειξη της ύπαρξης του υπερφυσικού παράγοντα, και το ακόμη εξωφρενικότερο βέβαια ότι η ύπαρξη του υπερφυσικού έχει αποδειχθεί…

Όσον αφορά το θέμα της προσωπικής εμπειρίας βέβαια θυμάμαι, περίπου, το παράδειγμα από το “The God Delusion” το οποίο διαβάζω αυτή την περίοδο. Σύμφωνα λοιπόν με την λογική της προσωπικής εμπειρίας, αν κάποιος υποστηρίξει ότι είναι ο Ναπολέοντας Βοναπάρτης, είναι προσωπική του εμπειρία και σαφώς κάποιος άλλως που δεν έχει ζήσει την εμπειρία αυτή δεν μπορεί να την κατανοήσει, και βέβαια για τον άνθρωπο αυτό η προσωπική του εμπειρία είναι αδιάψευστη γι αυτόν απόδειξη ότι είναι ο Ναπολέοντας.

Τώρα αν δεχθούμε την προσωπική εμπειρία κάποιου που υποστηρίζει, ότι μιλά με το θεό και έχει σχέσεις με οτιδήποτε υπερφυσικό, με ποίο κριτήριο θα θεωρήσουμε αυτόν που λέει πως είναι ο Ναπολέοντας τρελό; Και βέβαια, αν δεχθούμε ότι ο δεύτερος είναι τρελός τότε με ποίο κριτήριο θα αποφανθούμε ότι ο πρώτος δεν είναι;